lunes, 4 de mayo de 2009

PASTELILLOS


Hoy os traigo una historia divertidísima.
Mi amigo Alberto Bruño también es Thermoadicto.
Nuestra historia es muy curiosa, porque parte de lo que soy se lo debo a él.
Ibamos juntos al colegio.
Yo era una empollona bajita, gordita y con gafas. No me faltaba detalle. Y él era el típico popular que hundia en la misería a las niñas como yo.
Un día, de tantos de los que se metía conmigo, me dijo que era fea, pero que "tenía una buenas tetas". Eso a los doce años, puede ser como una bomba explosiva en tus oídos. Soy fea. Toma ya...
Cuando tropezaba con él, generalmente en la tienda de Juanita o en la puerta del colegio, nunca le miraba con mala cara. Y eso a él le sorprendía. Descubrió que no todo el mundo manifestaba su ira. Y no todo el mundo era igual.
Yo andaba escondida en mis libros, y lo que Alberto me dijera, me daba un poco igual.
Me caía mal por supuesto. Pero le hacía el menor caso posible. Pero él no dejaba de dejarme claro en cada encuentro lo poco que valía.
Ahora me estará poniendo verde y diciendome "joder Lola, te he pedido perdón miles de veces, también tenías que publicarlo aquí". Pues sí, porque quiero contar una historia...y tiene que ver con esto.
Cuando Alberto y sus amigos decidían por mí mi futuro, yo más me escondía en mis libros y escritos. Empecé a escribir. Historias que al principio casi hacen a mi madre caerse del susto. Pero luego fue descubriendo que eran fruto de la pasión de mi fantasía y dejó de darles importancia para convertirse en mi mas fiel lectora secreta. Escribir era mi mundo. Pasaba horas y horas escribiendo.



A los 15 años tuve una genial idea.
Quería escribir, y quería escribir cartas.
Así que ( como no existía el correo electronico), puse un anuncio en una revista.
Se llamaba Nuevo Vale, creo que todavía existe...era muy popular entre las adolescentes de la época (nacidas en el 70 y poco).
El anuncio decía así...
"Hola soy una chica de Málaga tengo 15 años y me gustaría tener amigos en todo el mundo. NO importa el color de tu piel, ni tu edad ni el número de pie que calces"
Y lo envié.
A los dos meses pasó lo que pasó.
Llegaron cientos y cientos de cartas.
De todas partes de España. Todavía recuerdo a mi amigo Santi, de Salamanca, o a mi amigo Angelo de Valladolid. Gente con la que llegue a tener una amistad a lo largo del tiempo.
Llegó de todo. Regalos, y una historia que hoy en el coche, he recordado.
Curiosamente lo de " no me importa el color de piel" me hizo recibir muchas cartas de gente de raza negra. Y un chico en especial me llamó mucho la atención.
Se llamaba Hermes. Ni mi madre ni yo olvidaremos nunca ese nombre.
Hermes me mandó una carta preciosa, muy divertida, diciendome que no tenía muchos amigos porque era negro.
Yo le contesté con una carta de cinco folios ( es que tenía muchas ganas de escribir ya sabeís). A los pocos días llegó un paquete misterioso.
No tenía remite. Y era una caja de madera. Mi madre, que por aquel entonces estaba muy atenta a los primero paquetes bomba que eta, mandaba por ahí lo primero que hizo fue olerlo.
Y olía, raro. Muy raro.
Pero cuando mi madre se lo pusó al oído...y escuchamos un tic tac, enormeeeeeee... la caja acabó en la bañera.
Y allí estabamos las dos echandole agua a la cajita. Como dos imbéciles. Vamos que si huviese sido una bomba, el agua la hubiese desintregado...mis primos, en este punto estarán muertos de risa, imaginando a mi madre, que la conocen perfectamente, dando saltos por todo el salón enchufando la ducha a la bañera.
Pero aquello no daba señales de explotar.
Así que mi padre, mucho más sensato que nosotras dos, abrí la caja con cuidado ( y con algún otro bummmmmmmmmmm, que nos hizo pegar un bote).
En la caja había varias cosas. Un precioso reloj blanco de la marca cannon. El reloj de pulsera más bonito que he visto nunca. Unos pendientes horrorosos, los pendientes más horroros que he visto en mi vida. Y una gargantilla muy expectacular. De esas que parece que te has colocado la lámpara en el cuello.
Inmediatamente, cuando descubrimos que era de Hermes, mi padre me mandó a devolverlo.
Yo que por aquel entonces ya trabajaba y me creía una super poseedora de al verdad, quería quedarme con el reloj. Y así lo hice. Pero claro...debí hacerle caso a mi padre. Que para colmo casi nunca se equivoca.
A los pocos días el correo me trajo una carta de Hermes.
Una carta que me dejó con la boca abierta.
Me mandaba el dinero para que cogiera el barco para casarme con él.
Os prometo, que en los cinco folios, solo había palabrería de la que os cuenta esta historia, que tiene gracia escribiendo, pero nunca ha tenido ganas de casarsee... y menos a los quince.
Empezaron a llegar un día sí, y otro también regalos y más regalos.
Regalos y más regalos.
Como me costó escribirle y decirle que no me iba a casar con él( en la última carta llegó una foto que se había hecho en un fotógrafo para mí, con to el arte del mundo, vestido de militar, pero pobre, era el hombre más feo de este mundo después de mi amigo Alberto, jeje).
Se que le rompí el corazón pero...
Y sí, que me quedé con el reloj blanco ( es que me encantoooooo)...
Y todos los que habeís llegado hasta aquí como os gusta leer eh...
Espero que también os guste escribir y me dejeís vuestros comentarios, aquí mismo un poquito bajito. Para que pueda conoceros yo también a vosotros.
Pues lo dicho, que mi amigo Alberto es el culpable de que yo tenga este blog, de que me guste tanto escribir y me guste conocer gente de todas partes del mundo...
Y TAMBIÉN es el culpable de que lo quiera tanto, porque ha sabido en los últimos tiempos ( cuando hemos hecho las paces, ahora me dice que soy muy guapa, je, lo otro ya no se atreve jajaja está casado),dar una amistad extraodinaria, haciendome reir en los momentos dífíciles, con ese cariño que sólo él sabe dar con ese sentido de humor.
Que ya no es cruel. Todo lo contrario...es un hombre tierno que tiene una sensibilidad exquisita para escribir. Y decir cosas bonitas.
Que te quiero mucho tonto... que no hace falta que me lleves a Euro Disney para que te perdone. Con lo del sábado por la noche estás salvaoooooo.


Los pastelillos de la receta, son macetas y profiteroles.
Están rellenos de crema de chocolate, de crema de naranja y de crema de vainilla.
Los profiteroles los teneís ya en varias recetas. Y las cremas es la crema pastelera dividida en tres. A una le eche dos cucharadas de cacao Valor. A otra le eche esencia de naranja y la ralladura de una naranja y a la otra esencia de vainilla.
Las macetas son de masa quebrada.

Hubo alguien, alguien que los vió el sábado que me dijo "No lo has hecho tú, los has comprado...(evidentemente no me conoce mucho, claro está).Da gusto eh... hacer las cosas y que te digan que bonito están...
Esto es desde luego un plato fácil para quedar bien...

Tanto la receta de los profiteroles como el de la crema como de la masa quebrada viene en el libro de la thermomix, el de la repostería.


17 comentarios:

  1. Pues si me gusta mucho leerte, hija mía es que tienes un arte que quita el sentío escribiendo.
    Yo también leía el Nuevo Vale, je,je es que soy del 74, aunque yo nunca escribí.
    Un beso guapetona

    ResponderEliminar
  2. Yummmmy...These "Pastelillos" looks very GOOOOOD!

    ResponderEliminar
  3. Hola Marilo!

    Me encanta leerte!
    Como me gustaria tener el don que tu tienes para escribir, contar cosas y expresar tus sentimientos con palabras.

    He leido muchas de tus historias y como me encantan!

    Me encantaria tener a una amiga tan cool como tu!

    Por cierto, que ricos se ven estos pastelitos!!!

    Saludos!

    ResponderEliminar
  4. Pues ya te estoy esperando a que vengas a verme, en dos horas en coche está en mi casa... espero que sea verdad... así hago yo los pastelitos con tartaletitas rellenas, me encantan
    Un beso cariño

    ResponderEliminar
  5. Los pastelillos se ven para chuparse los dedos, y, como siempre tu historia es muy entretenida, es que te pasa de cada cosa....
    Pasate por mi blog, tengo algo para ti.
    Bsitos

    ResponderEliminar
  6. Gracias por la historia Marilo! y por esos pastelillos tan ricos!

    El Vale creo que sigue existiendo jajajajaj

    ResponderEliminar
  7. Hola Marilo
    Estas bandejas de pasteles quitan el sentido,para postre ó para el café de por latarde
    felicidades

    Saludosdous

    ResponderEliminar
  8. No te conocia, pero me ha encantado la historia que has contado.
    Espero que sigas contando cosas, por lo que me he hecho seguidora tuya, para ir descubriendolo!
    Saludos

    ResponderEliminar
  9. Gracias Pepi.
    Tus recetas son siempre un éxito asegurado.

    Nina, thank you ! MY eNGLIS is very bad. But thank you.

    Shirubia muchas gracias por tus palabras. Eres bienvenida...vuelve siempre que quieras.Eres muy amable.


    Mar...no lo dudes guapa que voy.


    Gracias Sacri enseguida me paso...muchas gracias.


    SandeeA gracias a ti, sabes que te sigo muy de cerca. A ver si lo compro... jajaja.



    Antúan muchas gracias.
    Doy fe de que estaban más ricos que bonitos.

    Celes bienvenida... voy a visitar yo tu casa.
    Un beso.

    ResponderEliminar
  10. Hola Marilo!
    Muchas gracias for visit and comment.
    Your english is good enough for me.Others who know english or my native language (I'm from Romania) don't even write a word; so I appreciate that you left a comment.
    It means a lot to me!
    Muchas gracias again!
    Nina

    ResponderEliminar
  11. Marilo, Marilo, Marilo...TU VORBESTI ROMANESTE????Am cazut pe spate...nu pot sa cred!!! Multumesc mult de tot pentru cuviinte frumoase!
    Te mai astept in vizita la mine!
    Muchas gracias cora son !
    Nina

    ResponderEliminar
  12. Îmi pare rău cu limbile jajaja, dar domnul Google nu.
    El stie toate ... şi este foarte simplă.
    Un mare sărut din sudul Spaniei

    ResponderEliminar
  13. ay Marilo, no se por donde empezar, la historia muy bonita, el blog precioso y muy interesante, seguro que entrare a menudo a leerte, gracias por visitarme y darme la oportunidad de conocer tu blog
    un bsin

    ResponderEliminar
  14. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar
  15. Hola Marilo,soy Elvira de DULCESITOS CASEROS te he conocido a traves de mi blog, la verdad es que me a encantado tu sitio y todas las delicias que tienes aqui de buena gana me comeria ahora mismo, uno de estos pastelitos que tienen ¡¡una pintaza!! al igual que todos los demas. gracias por tu visita.

    Un abrazo

    ResponderEliminar
  16. Me he reído mucho con tu historia, es encantadora. Yo también escribía a mis 15 años, pero no con tanto entusiasmos como tú.
    Besossss****

    ResponderEliminar
  17. Marilo es que realmente sabes hacerme reir con tus historias, la de los niños que son geniales,
    gracias por darte el tiempo de escribir y hacer esas cositas tan ricas que espero algun día poder hacerlas...
    Gracias.

    ResponderEliminar

Muchas gracias por tu comentario.
Me encanta saber que estas al otro lado y que me lees...

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails